یک بار می خواستم از چهارراهی رد شوم.
تابلو نشون می داد که فقط ۱۹ ثانیه وقت دارم.
با خودم گفتم نمی رسم.
بعد نهیب زدم تلاشت رو که می تونی بکنی . نه ؟
تند رفتم. تند ِ تند ...
و رد شدم . رد شده بودم . و عجیب این که هنوز زمان باقی بود.
دوست ندارم کلیشه باشم یا کلیشه ای بنویسم.
می دونم خیلی ها به این تقارن توجه داشتن و دارن.
به هر چه تکرار نشدنی سوگند که زندگی می تواند بهتر از این باشد.
باید باشد ...
منم دو سه بار این موقعیت رو تجربه کردم. خیلی خوبه :)
بودنت و نوشتنت خوشحالم می کنه بانوی جسور.
سلام بانو
خوشحالم که در 19 ثانیه امید می تواند به این شدت برگردد.آره.زندگی باید و می تواند بهتر از این باشد.کلیشه نیستی باشی هم خوبی. :)
سلام به روی ماهت
از این همه لطف و محبتت چه کنم؟
سلام همساده
خب نوزده ثانیه برای عبور کردن از چهار راه زمان قانع کننده ای ست !
میانگین سرعت پیاده روی سه کیلومتر در ساعت است،این عدد را 3.6 بکنید می شود سرعتتان بر مقیاس متر بر ثانیه !
اگر عرض خیابان هم دوزاده متر بوده باشد یکی دو ثانیه ای اضافه می آورید !
ولی در کل زمان های زیر ده ثانیه - به تجربه عرض میکنم ! - برای رد شدن از چهارراه های ایران خطر ناک است،چون معمولا ً مقارن با زمانی ست که راننده ها پا را از روی کلاچ برمی دارند و ترمز دستی را هم پایین داده اند و آماده رم کردن اند !
سلام محمدرضا خان
البته عرض کنم من سرچهارراه نبودم و هنوز در پیاده رویی بودم که ۵-۶ صف ماشین را کنارم می دیدم. ولی در مجموع برخورد مهندسی ـ سنجشی جنابعالی جالبه برام.
در مورد چهارراه های ایران با نظر شما موافقم. به ویژه برای ما که جون دوست تشریف داریم. همیشه حرکت ماشین ها به ویژه موتورها زمان حرکت دوباره در چهارراه، ببخشید ولی باز شدن ناگهانی در طویله را یادم می آورد که می بینم در این تصور تنها نیستم.
سلام
امید و تلاش
سلام بر جناب میله
امید و تلاش مثل دو پدال دوچرخه هستن. هر وقت یکی پایین میاد باید فشار دیگری رو بیشتر کرد. و وقتی با هم هماهنگ و قوی باشن سرعت و قدرت بیشتر میشه.
این تاریخ ها برای یادآوری خوب و بسیار لازمن . امیدوارم هر لحظه مون رو با آگاهی بگذرونیم.
پایدار باشید.