همیشه تلاش کرده ام اگر می بینم امری یا رفتاری نادرست است، تذکر بدهم. خواه قبل از جلسه به همکارم که با شدت آدامس می جود باشد یا به بچه ای که در خیابان ببینم آشغال می ریزد. واقعا هم دوست دارم اگر کسی رفتار ناشایست یا ناپسندی از من می بیند بگوید.
یکی از آشنایان، چند سال پیش سفری کاری به سوئیس داشت. در صفی که ایستاده بود ظاهرا مطابق ایران فاصله اش را با نفر جلویی حفظ می کند که طرف جلویی بر می گردد و نگاهی سرزنش بار به او می کند. بعد این آشنای ما متوجه می شود که فاصلۀ بقیه با نفرات قبل و بعد خود، دو برابر فاصله ای است که او داشته و خود را مطابق با آنها تغییر می دهد. شاید اگر ما هم در حد نگاه سرزنش بار، نسبت به رفتارهای اطرافیان مان حساسیت بیشتری داشتیم این جامعه زشتی های کمتری می داشت. اما اغلب، موانع این تذکر ها و اشاره ها بیشتر از مشوق های آن هستند. اغلب دنبال دردسر نمی گردیم. یا می ترسیم که طرف بگوید به تو چه ؟ یا از اساس مشکل را نمی بینیم یا خودمان را به ندیدن می زنیم. شاید هم برای طرف مقابل احترام و حق انتخاب قائلیم که هر طور می خواهد رفتار کند.
چند روزی است متوجه شده ام که مثل سابق واکنش نشان نمی دهم. حالا نمی دانم این نشانۀ این است که بی تفاوت یا ترسو شده ام؟ یا تغییر دیگری است که از آن بی خبرم. مثلا در محیط کار، یکی از همکاران که آقایی است باسابقه کار طولانی، از وقتی هوا سردتر و آلوده تر شده مدام (یعنی هر پنج دقیقه یک بار مثلا) صداهای ناهنجار از مجاری تنفسی خود تولید می کند! و این به شدت باعث عصبی شدن من می شود و تمرکزم را به هم می زند. با خودم فکر کردم یک یادداشت ناشناس تایپ کنم و روی میزش بگذارم. بعد فکر کردم به هر حال سنی از او گذشته است و اگر من جای او بودم با این یادداشت حسابی شرمنده می شدم. خلاصه این که نمی دانم چه کار درست است؟ از طرفی نمی توانم هم بی تفاوت باشم و این روی سرعت کارم اثر گذاشته. یا این که امروز که با رئیس و راننده اش که حدوداً 60 سال دارند، عازم جلسه بودیم، نتوانستم بگویم که لطفا کمربندهایتان را ببندید. فکر کردم تذکر به رئیس آن هم جلوی راننده .... یا تذکر به راننده ای که مسن است، جلوی مافوقش ... خلاصه در تمام مسیر حرص خوردم و سکوت کردم. نمی دانم چه بلایی سرم آمده، شاید دارم گوسفند و بی تفاوت می شوم. هر چه هست خوشایند نیست.
سلام یک لیلی جان
من هم قبل تر ها به همه تذکر می دادم اما باید بپذیریم که مردم ما خیلی خیلی از انتقاد ناراحت می شوند ، چند شب پیش سوار ماشینی بودم که راننده تمام کوچه های ورود ممنوع را پشت سر هم فتح می کرد با افتخار به من گوشزد کردکه تا به حال از این راه نیامده ام ، من به او اعتراض کردم که به حق مسافر و به قوانین بی احترامی کرده و او در جواب فقط گفت که این روزها همه قانون را زیر پا می گذارند . این حقیقت تلخ است که جامعه ما به سرعت به سمت بی قانونی و بی احترامی پیش می رود. کاش راهی باشد که جلوی این رودخانه خروشان گرفته شود.
سلام ماهی جان
سعدی علیه الرحمه بیتی دارد :
دوست دارم که همه عمر نصیحت گویم
یا ملامت کنم و نشنود الا مسعود
این را که خواندم با خودم گفتم چه قدر آدم ( یا سعدی) می باید خودشیفته و خودعقل کل بین! بوده باشد که این طور بگوید و فکر کند.
اما الان که سال ها می گذرد با خودم فکر می کنم شاید اگر تمرین کنیم که انتقاد کنیم و ناراحتی شنونده را به جان بخریم و خودمان در قبال انتقاد با خشم و تعصب برخورد نکنیم، بتوانیم انسان های بهتری باشیم. به نظرم من و شما از آن دسته ایم که هزینه اش را شخصاً تقبل کرده ایم.
کمی جسارت باید....
جسارت ؟ شاید
سلام بانو.شاید قبلا بی پرواتر بودی یا شاید ایندقر ملاحظات خاص دست و پا گیر نداشتی.مثلا محیط کار الزامات خودش را دارد و البته حرمت بزرگتر کوچکتری هم همین جور.بعضی موقعیت ها واقعا سخت میشه.شاید بشه به جای تذکر مستقیم راجع به موضوع صحبت کرد توی جمع.این جوری همه هم نظرشون رو میگن و غالبا هم همه میدونن که رفتار درست کدومه.
گاهی هم باید براشون فکر درمان بود.ببخشید که صریح میگم اما صدای مجاری تنفسی تو هر فصلی نشونه خلط زیاد هست شاید بتونی با پیشنهاد یه راه درمانی به ایشون هم توجه و حسن نیت و احترامت رو نشون بدی هم غیر مستقیم تذکر داده باشی.
من کردم شده خوب هم بوده.در واقع باعث خوشحالی طرف هم شده.
توی مسائل رانندگی هم معمولا سر حرف رو باز کردن یا یه داستان تعریف کردن راجع به موضوع می تونه کمک کنه که هم تذکر داده باشی هم مستقیم نبوده باشه هم محترمانه باشه.
در واقع اغلب راه حل های غیر مستقیم جواب میده.حداقل حس نمی کنی گوسفند شدی.
سلام به روی ماهت عزیزم
به پیشنهادهات فکر می کنم بانو. ممنونم.