خدایا شکرت

از سفیدی چندماهه خیابان ها خسته باشی. از سوزی که مجال پیاده روی را ندهد. از یخی که نگذارد جز بوت میخ دار کفشی بپوشی. رو کنی به آسمان و بگویی " آی عشق! چهره آبی ات پیدا نیست" بگویی خدایا از برف خسته شدم. چقدر تا چشم کار کند برف و سفیدی؟ و بعد همان شب، باد شروع شود. از صدایش بترسی. صفیر بکشد و خانه های چوبی را بلرزاند. صبح که بلند می شوی دماسنج موبایلت مثبت هشت درجه سانتیگراد را نشان دهد و رادیو بگوید که این دما و گرما از سال 1967 برای ژانویه بی سابقه بوده. عصر که از شرکت بزنی بیرون پیاده روهای تا دیروز یخ زده خشک خشک باشد. انگار نه انگار که تا دیروز زمستان بود و سرما. اختلاف دما باد به موهایت بیندازد. یقه کاپشنت را تا گلو بکشی بالا و خوشحال از این که کسی نگاهت نمی کند بدوی. تا دلت می خواهد بدوی. و بلند بلند برای خودت بخندی. خدایا شکرت. انگار هنوز حواست بهم هست. شکرت.  

پست قبل رو نوشتم که بگم معمولاً وقتی مسافرها از مترو و اتوبوس پیاده می شن و بلیطِ هنوز معتبر دارن که دیگه لازمش ندارن، بلیطشون رو به کسی می دن که داره سوار می شه یا مشغول بلیط خریدن از دستگاه هست. به شکل عجیبی مردم اهل بخشش هستن.  

با وقفه ای که بین اول و آخر پست افتاد این قدر عصبی و کسل شدم که منظورم از نوشتن پست یادم رفت.  

راستی! سلام!  

دوستتون دارم. ممنون از دعاهاتون.  

خدایا شکرت.