این که بدانم سخن گفتن از عشق، "عشق زمینی، عشق آدمیزاد به آدمیزاد" درون محدوده جغرافیایی خاصی تابو محسوب می شود یا می شد، یک چیز است و این که در مقام مقایسه ببینم که چطور در جغرافیای دیگری مردم به عشق فکر می کنند، دغدغه اش را دارند و راجع بهش حرف می زنند، چیز دیگری. اینجا رسانه ها به عشق می پردازند. صبح ها با بابا می رویم سر کار. از اول فوریه مسابقه اس ام اسی شبکه رادیویی که گوش می دهیم این بود که مردم بگویند چه زمانی متوجه شدند عشقشان عشق واقعی است و این شخص همانی است که باید باشد. پیام های مردم شنیدنی بود. زنی نوشته بود عاشق چتربازی و سقوط آزاد بوده و شوهرش ترس از ارتفاع داشته. شوهر برای تشویق زن همراهش می رفته ولی فقط نگاه می کرده. وقتی شوهر هم تصمیم می گیرد همراه زن بپرد زن می فهمد که این عشق واقعی است. ترس از ارتفاع داشته باشی و سقوط را تجربه کنی! کداممان حاضریم این کار را بکنیم؟
مردی پدر و مادرش را به فاصله یک هفته از دست داد. تعریف می کرد که پدر و مادرش در شهر کوچکی در یک بیمارستان و در یک روز به دنیا آمده بودند و با هم مدرسه رفته بودند. شوهر در سن 18 سالگی به اروپا می رود و در سن 21 سالگی بر می گردد و ازدواج می کنند و همیشه عاشق هم بوده اند. مرگ پدر را هم به این دلیل می دانست که پدر تاب دوری مادر را نداشته و به او ملحق شده.
برنده مسابقه مردی بود که نوشته بود سالها با خانمی دوست بوده و ساعت ها و ساعت ها با هم حرف می زدند. مرد به فکر ازدواج می افتد و وقتی ملاک هایش را می نویسد در واقع می فهمد که همین دوست قدیمی، ژانت، همانی است که می خواهد. مرد، پل، نوشته بود در واقع نمی دانسته که عاشق زن شده. با ژانت مصاحبه کردند. گفت که مدت ها قبل از این که پل بداند که عاشق ژانت است، ژانت عاشق پل بوده. جایزه شان شام دو نفره شب ولنتاین در یک رستوران بود.
امروز یکی از پسرهای شرکت از شرکت رفت. دو سال و نیم بود اینجا کار می کرد. آخر مهمانی نهار یکی از دخترها بلند شد و با صدای لرزان شروع به صحبت کرد که نمی تواند باور کند پسر دارد از اینجا می رود. این که دو سال و نیم زمان زیادی است به خصوص که او دو سال از این مدت را دو.س.ت د.خ..ر پسر بوده است. (من یکه خوردم. یکه خوردنم برای خودم جالب بود. با خودم فکر کردم با این که می دانم که این جا این طور است اما از این که کسی صراحتا جلوی جمع همکاران، جلوی مدیر، بگوید که دو سال دوس.ت ... کسی بوده، یکه می خورم.) دختر گفت با این که دو...ختر افراد زیادی بوده! اما الان واقعا برایش سخت است. از صداقتش یخ کردم. با تمام وجود درک کردم که تابو بودن یا نبودن مساله ای اجتماعی چه قدر در آزادی فکر و بیان فکر و رفتارهای انسانی تاثیر دارد. دختر کلیپی از عکس های جلسه، بازدید، تکی و دسته جمعی پسر با همکار ها تهیه کرده بود. دور صورت پسر خط کشیده بود و یادداشت های بامزه گذاشته بود. در عین سادگی جالب بود. آخر هم که همه دست زدند و مدیر تشویقش کرد که چه کار قشنگی کرده. نه خجالت کشید. نه توبیخ شد. نه دروغ گفت.
با خودم فکر می کردم وقتی دغدغه ات این نباشد که با هر نفسی که می کشی چه چیزهایی وارد بدنت می کنی، نگران این نباشی که بتوانی از ترس جانت از دست کیف قاپ و قمه کش راحت قدم بزنی، مسائل اقتصادی و سیاسی که بماند، هویت و شخصیتت با صحبت کردن از عشق لگدمال نشود و عنوان هرزه پیدا نکنی، شان و کرامت انسانی ات هم خدشه دار نشود، آن وقت شاید بتوانی به عشق فکر کنی. فکر کردم آیا هنوز هم در کتاب های فارسی دبستان هست که چنان قحط سالی شد اندر دمشق، که یاران فراموش کردند عشق؟
از سفیدی چندماهه خیابان ها خسته باشی. از سوزی که مجال پیاده روی را ندهد. از یخی که نگذارد جز بوت میخ دار کفشی بپوشی. رو کنی به آسمان و بگویی " آی عشق! چهره آبی ات پیدا نیست" بگویی خدایا از برف خسته شدم. چقدر تا چشم کار کند برف و سفیدی؟ و بعد همان شب، باد شروع شود. از صدایش بترسی. صفیر بکشد و خانه های چوبی را بلرزاند. صبح که بلند می شوی دماسنج موبایلت مثبت هشت درجه سانتیگراد را نشان دهد و رادیو بگوید که این دما و گرما از سال 1967 برای ژانویه بی سابقه بوده. عصر که از شرکت بزنی بیرون پیاده روهای تا دیروز یخ زده خشک خشک باشد. انگار نه انگار که تا دیروز زمستان بود و سرما. اختلاف دما باد به موهایت بیندازد. یقه کاپشنت را تا گلو بکشی بالا و خوشحال از این که کسی نگاهت نمی کند بدوی. تا دلت می خواهد بدوی. و بلند بلند برای خودت بخندی. خدایا شکرت. انگار هنوز حواست بهم هست. شکرت.
پست قبل رو نوشتم که بگم معمولاً وقتی مسافرها از مترو و اتوبوس پیاده می شن و بلیطِ هنوز معتبر دارن که دیگه لازمش ندارن، بلیطشون رو به کسی می دن که داره سوار می شه یا مشغول بلیط خریدن از دستگاه هست. به شکل عجیبی مردم اهل بخشش هستن.
با وقفه ای که بین اول و آخر پست افتاد این قدر عصبی و کسل شدم که منظورم از نوشتن پست یادم رفت.
راستی! سلام!
دوستتون دارم. ممنون از دعاهاتون.
خدایا شکرت.