ظهر یکشنبه که تعطیله نشستین با برادرم دارین سایت های لوازم جدید الکترونیکی رو زیر و رو می کنین و بالاخره برادرم تصمیم می گیره که بره یه هارد دویست دلاری بخره. با هم با شور و شوق لباس می پوشین. هیچ چیز مثل لوازم الکترونیکی و گجت ها و لوازم لب تاپ و موبایل و موسیقی شما دو تا رو خوشحال نمی کنه. صدام می کنی، ازم می پرسی عیدی چی می خوام به برادر کوچیکم بدم؟ هنوز فکرشو نکردم. پیشنهاد می دی حالا که کامیار این هارد رو دوست داره و تردیدش در مورد قیمتش بود و تو داری باهاش می ری نظرم چیه که براش این رو به عنوان عیدی بگیریم که خودشم دوست داره؟ نظرم چی می تونه باشه مرد عزیز جز قدرشناسی. جز این که هیچ وقت علی رغم تمام دغدغه های مالی که داشتیم خودت برای برآورده کردن خواسته های مالی من پیش قدم شدی. امروز خیلی خوشحالم کردی. قدرت رو می دونم و بهت افتخار می کنم.
اینو نوشتم چون می دونم احتمالا میای و اینجا رو می خونی! جنبه فراموش نشود لطفا!
به مناسبت المپیک زمستانی، فروشگاه های زنجیره ای به پرسنل شون اونیفرم های تازه قرمز دادن. لباس فروشی ها ویترین های خودشون رو با انواع و اقسام لباس ها و بدلیجات و تزئینات برگ افرای نماد کانادا و قرمز و سفید پر کردن. محیط کار شرکتی که من توش کار می کنم یه محیط رسمی با پوشش رسمی محسوب می شه و من اغلب کت و شلوار می پوشم، در رنگ های مختلف. کت و شلوار پوشیدن برای کار یکی از اون مواردی هست که اینجا بودن رو کمی دلپذیر می کنه.
دو هفته پیش یه سری پوستر روی تابلوهای شرکت قرار گرفت که "روحیه المپیکی خودتون رو با پوشیدن لباس های قرمز و سفید نشون بدین". راستش من اول جدی نگرفتم. بعد که منابع انسانی برای همه ایمیل فرستاد و فایل اون پوستر رو ضمیمه کرد که کسانی که علاقه مند هستن پرینت بگیرن و به دیوار اتاق هاشون بزنن! و توصیه کرد که برای حمایت از تیم کانادا در المپیک زمستونی، کارمندا قرمز بپوشن و حتی اگر دوست دارن می تونن جین بپوشن، خوشحالی جای بی تفاوتی رو گرفت. همه کارمندا، از جمله من با جین های مختلف رفتیم سر کار و لباس های قرمز و سفید پوشیدیم. اولش تنوع بود بعد کم کم تبدیل شد به غصه این که امروز چی بپوشم؟ خوب مگه من چند تا لباس قرمز و سفید دارم؟! راستش من بازی ها رو دنبال نمی کنم. احساسم نسبت به مسابقاتی که قانونشون رو نمی دونم و تعلق خاطری هم به شرکت کننده ندارم، چیزی شبیه به این هست که از کسی بپرسن احساست چی هست و بگه "هیچ". حتی خودم رو بیگانه تر از این می دونم که نسبت به هیچ کدوم از تیم هاشون احساسی غیر از همین هیچ داشته باشم.
امروز هم نمی دونستم که فینال هاکی زنان هست که خیلی براشون حیثیتی هست. ظهر که طلا گرفتن توی شرکت غوغایی بود. نه در اون مقیاس ولی یاد صعود ایران به جام جهانی افتادم. فردا هم یک ساعت به ساعت نهار اضافه کردن و سالن جلسات رو رزرو کردن و قرار هست برای کسایی که علاقه دارن، پیتزا سفارش بدن که همکارا با هم نهار بخورن و از تیم ملی هاکی مردان برای مسابقه نیمه نهایی حمایت کنن! من نمی رم. حوصله شو ندارم. امیدوارم وصله ناجور نشم.
بدین سان در نهایت ِ هیچ_حسّی، تاخت زدیم حمایت مان را از کودکان کار با حمایت از تیم ملی هاکی مردان کانادا.
و دغدغه پیش نویس فلان آیین نامه و قانون جدید را که در مجلس است با انتخاب بین یقه اسکی قرمز یا پولیور سفید با شال قرمز.
به این هیچ یه مقدار عذاب وجدان اضافه کنم صادقانه تره.